Çok konuşan kadın (Uma Thurman), Jack’e (Matt Dillon) “sen seri katil olamazsın, sana seri katil dediğim için özür dilerim. Sen tam bir muhallebi çocuğusun,” dedi. Bunun üzerine Jack arabayı durdurdu ve elinin altındaki krikoyla kadının yüzüne bir kaç kez vurdu. Bu Jack’in ilk cinayetiydi ve sonuncusu olmayacaktı.
Lars von Trier’in son filmi, The House That Jack Built (Jack’in Yaptığı Ev) tam da böyle başlıyor. Başladığı gibi de birkaç kişi salondan çıkıyor. Bu çıkışlar, bazı izleyicilere “işte tam bir Trier filmi” dedirtiyor. Bu kişiler, 3 saate yakın filmi gözlerini kırpmadan izliyor. Geri kalanlar ise “son 15 dakikası olmasa film muhteşemdi” ya da “film tamamıyla rezildi” gibi, Trier’in alışık olduğu kötü yorumları yapıyor.
Trier gibi bir yönetmenin herkese hitap etmesi beklenemez. Çoğu filminde olduğu gibi, burada da yeni bir şeyler deniyor. Sıradan bir seri katil hikayesi anlatmıyor bize. İşlediği cinayetlere bir sanat yapıtı gözüyle bakan bir seri katil sunarken, son dakikalara kadar kim olduğunu anlamadığımız bir adamla, aralara serpiştirilmiş farklı görüntülerden yola çıkarak sanat üzerine sohbet ediyor.
Çocukluk yıllarından beri kendisinde bir tuhaflık olduğunun farkında. O yüzden bazı akşamlar ayna karşısına geçip normal insan mimiklerini taklit eden, mimar olmak isteyen fakat babasının zoruyla mühendis olmuş Jack, ana karakterimiz. Hayali kendisinin çizdiği ve yine kendisinin inşa edeceği bir ev yapmak.
Son derece rahatsız edici sahnelere yer veren (kadının memesinin kesilmesi, yavru ördeğin bacağının kesilmesi, küçük çocukların vurulması) The House That Jack Built, aynı zamanda Trier’in Direktøren For Det Hele‘den (The Boss of It All / Emret Patronum, 2006) beri baş vurmadığı kara mizah çizgisinde sahneler de içeriyor.
Şunu da söylemek lazım ki, çoğu kişinin söylediği gibi filmin son 15 dakikası bütünden tamamen farklı. İki farklı anlatı, iki farklı kamera kullanımı, iki farklı dünya yaratımıyla (gerçek dünya ve cehennem) karşı karşıya kalıyor izleyici. Fakat sonuçta, karşımızdaki yaşayan efsanelerden Trier. Onu sıradan anlatıyla ve sıradan yönetmenlerin teknikleriyle sınırlayamayız.
Jack’e hayat veren Matt Dillon’ın performansı ise filmi yücelten büyük bir etken. İzlerken gerçek anlamda karşımızda temizlik hastası, obsesif bir psikopat duruyor. Cinayetleri işledikten sonra her yeri özenle temizliyor. Daha sonra bir kompozisyon içerisinde, cesetlerin fotoğrafını çekiyor. Fotoğrafı beğenmediğinde, cesedi cinayet yerine geri taşıyıp mükemmel fotoğrafı elde etmeye çalışıyor. Bütün fotoğrafların negatiflerinde, ışığın içindeki karanlığı arıyor. Trier de var olan aydınlık sinema içerisinde kendi karanlığı inşa edip bizi rahatsız ederek, mutlu rüyamızdan uyandırıyor.
