Peninsula, kelimenin tam anlamıyla bir tren enkazı. Üstelik Train to Busan’daki gibi ilgi çekici türden de değil.
Train to Busan, 2016 yılında vizyona girdiğinde bitap düşmüş zombi türüne yeni bir soluk getirmişti. Özünde klasik bir “zombiler trende” hikayesiydi. Ama gücünü de tam olarak buradan alıyordu. Kapalı bir mekanda ve kısıtlı imkanlarla verilen bir mücadele olması gerilimi artırıyordu. Buradaki karakterler, hayatta kalmak için yaratıcı çözümler bulmak zorundalardı ve aralarındaki dinamikler de son derece ilgi çekiciydi. Klişelerden paylarını alıyor olsalar da, günün sonunda kendimizi özdeşleştirebileceğimiz karakterler bulabiliyorduk. Her bir karakterin hikayesini az çok biliyor, dolayısıyla motivasyonlarını da anlayabiliyorduk. Train to Busan’ı başarılı yapan şey buydu.
Bu nedenle Peninsula (Amerikan ellerindeki adıyla Train to Busan Presents: Peninsula) herkeste büyük bir heyecan ve beklenti yarattı. Bana gelince; ben Peninsula’nın, Train to Busan gibi olmasını, hatta onunla aynı seviyede bile olmasını bile gerekli görmüyordum. İki filmi (Seoul Station’u da sayarsak üç filmi) kıyaslamak gibi bir niyetim yoktu. Tek isteğim, öyle veya böyle iyi bir film görebilmekti. Bunun yerine, yaklaşık iki saat boyunca kendimi kötü bir PS2 oyununa bakarken buldum.
Yeon Sang-ho, Train to Busan’ın başarısını çok yanlış yorumluyor. İlk filmdeki kendini feda etme, ailevi bağ, insanların bir felaket durumunda deliye dönmesi ve geçmişe karşı duyulan suçluluk duygusu gibi temaların hepsini yeniden kullanmaya çalışıyor. Ama bu temaların hiçbiri, sağlam bir karakter ya da hikaye temeli üzerine oturtulmadığı için göçüyor. Sonunda başlarına ne geldiğini umursamadığımız, belirsiz ve tutarsız karakterler ortaya çıkıyor. Bir de Yeon Sang-ho, karakter gelişimi olmaması ya da sorunlu olay örgüsü eleştirilerinden “halk beni anlamadı!” savunmasıyla sıyrılmaya çalışıyor, gerçekten diyecek bir şey bulamıyorum.
Film her telden çalıyor, ne yapmak istediğiyle ilgili net bir fikri yok. Filmin daha ilk sahnesi, bunun sinyallerini veriyor aslında. Bir talk show’da iki Amerikalı, son derece kötü diyalog ve oyunculuklar eşliğinde 4 yılı bize özetliyor. Burada, District 9 tarzı bir gerçeklik yakalamaya çalışıyorlarmış gibi görünüyor. Zaten filmin geri kalanı da kıyamet sonrası ya da soygun konulu filmlerden fikir devşirerek ilerliyor. Doomsday, Mad Max ve Fast & Furious filmlerinin kötü bir kopyası gibi duruyor. Bu yüzden “Sad Max: Peninsula” ya da “2 Train 2 Busan: Seoul Drift” adlarından birinin filme daha çok yakışacağını düşünüyorum.
Filmdeki küçük, küçücük bir ayrıntıya, yani zombilere de değinmeden geçmeyelim. Kabul ediyorum, iyi bir zombi filmi yapmak için illa onları merkeze alacaksınız diye bir şey yok. Ama burada zombiler bir tehdit unsuru değil, neredeyse birer kurban. Herkes havalı arabalarıyla, bu zavallı et yığınlarının üzerinden geçiyor veya havalı makineli tüfekleriyle onları vuruyor. Etrafta koştururken, ezilirken ya da araba kapısı gibi boktan engellere takılırlarken biraz olsun gerilim yaratmıyorlar.
Hikaye kadar, hikaye anlatımı da filmin aleyhine işliyor. Yalnızca 16 milyon bütçeyle bir film çekerken sırtını CGI’ya yaslamak akıllıca değil. Tüm o araba kovalamaca sahneleri filmden iyice kopmamıza neden oluyor. Açık alandaki gece sahnelerinin gündüz çekilmesi de benzer bir sıkıntı yaratıyor. Çünkü filmin renklendirilmesi ve ışık ayarı da bilgisayar yoluyla çözülmeye çalışılıyor. Sonuç olarak ortaya 2000’lerden kalma bir Playstation oyununa benzer grafikler çıkıyor. Sanki filmdeki 20 milyon dolar çalma hikayesi yapımcıların bir fantezisi. Sanki “bir yerden 20 milyon daha bulabilsek iyi bir film yapabilirdik” demek istiyorlar.
Bu kadar potansiyele sahip bir serinin, Amerikalı izleyici kitlesine hitap etmeye çalışmak için güçlü yönlerini feda etmesi çok üzücü. Peninsula’nın tek ayırt edici özelliği, Train to Busan’la aynı evrende geçiyor olması. Bunun dışında, bir başka vasat zombi filminden farkı yok. Virüs riskini göze alıp bu filme gitme fikri, filmin kendisinden daha korkutucu.
