Korku sinemasının belli kodları var. Kimi bu kodları kırıp muazzam bir iş ortaya koyar, kimi de eline yüzüne bulaştırır. Ama izleyicilerin çoğundan tam not alan Hereditary (Ayin), alışılmış kodları kullanıp farklılık yaratabilen bir film. Bu kodlar yüzünden, salonlarda iki farklı grup ortaya çıkıyor: Çok korku filmi izlediği için korkmayan, ama filmi beğenenler ve az korku filmi izlediği için her klasik kodda çığlık atanlar.
Ari Aster’in ilk uzun metrajı Hereditary’de tam anlamıyla bir başrol yok. Herkesin belli zamanlarda öne çıktığı sahneler ve durumlar var. Ama genel anlatıya bakıldığında, rol dağılımı eşit gibi duruyor. Aster’in teknik konulardaki başarısından bahsetmeden olmaz. Filmin girişinde kameranın bir bebek evine yaklaşması, karakterlerin o bebek evi içinde canlanması ve orada başlayan hikayenin gerçek dünyada devam etmesi, zor bir iş olsa gerek. Bunun yanı sıra, gece ve gündüzler arasında yapılan sıçramalar da oldukça kaliteli. Aster’in kullandığı sabit kameraların çoğu, Kubrick’in The Shining’i kokuyor. Kubrick gibi usta bir yönetmenden esinlenmek ve onun gibi bir iş ortaya koyabilmek, ilerleyen zamanlarda Aster’in adından hayli söz ettireceğinin kanıtı.
Ölümle başlayan hikayemiz, teknik olarak yeniden dirilmeyle bitiyor. Tüm bu olaylar silsilesi içinde ruhlar, medyumlar, cama çarpan kuşlar, kabuslar gibi korku filmlerinin vazgeçilmezleri bize eşlik ediyor.
Hereditary, yapı olarak ağır ilerliyor. Öyle ki, son yarım saate kadar hiçbir şey tam anlamıyla anlaşılmıyor. Fakat bittiğinde, başta sarf edilen “Anneannem benim hep erkek olmamı isterdi” ya da “Annem, gizemli bir kadındı” gibi basit cümlelerin bile son hakkında epey ipucu verdiğini anlıyoruz. Filmi çekici kılan en önemli etken de bu.
Hereditary, ölen yakınlarının ardından birbirine tutunmaya çalışırken ayrışan bir ailenin hikayesi. Fakat ailenin başına gelen tuhaflıklar, verilen kayıplarla başlamıyor. Annenin (Toni Collette), medyumluğa ilgisi olan bir kadınla tanışmasıyla başlıyor. Yani hikayemizin içine giren yeni karakter, var olan düzeni bozuyor ve yeni düzenin kurulması için ilk adımı atıyor. Böylece birçok filmde kullanılan denge – dengesizlik – yeni denge bileşenleri burada da yüzünü gösteriyor. Bu bileşenler, bir araya gelice yılın en başarılı filmlerinden birini meydana getiriyor.
